آیا خمینی شَـنزَبه بود؟!

یکی از مشکلات حاکمان در ایران آشنا نبودن و مطالعه نکردنِ تاریخ و متن‌های قدیمی، حکایات و فرهنگ شفاهی مردم است. گاهی در مثال‌ها و حکایت‌های کهن به مواردی برمی‌خوریم که به گونه‌ای عجیب با شرایط روز مطابقت داشته و اگر از آن تجارب به درستی بهره گرفته شود شاید بتوان به راحتی جلوی  بسیاری از اشتباهات و خطاها را گرفت.

کتاب "کلیله و دمنه" حاوی بسیاری از این گونه حکایت‌ها ست.

در حکایت " شیر و گاو" از این کتاب این‌چنین می‌خوانیم:

گاوی بود به نام « شـنزَبه» . شنزبه در حال چرا کردن در مرغزار به نزدیکیِ قلمرو شیری رسید و از خوشیِ روزگار بانگی بلند سر داد. صدای او شیر را -که در عمر خود گاو ندیده و صدای آن را نشنیده بود- چنان ترساند که عنان تملک و تماسک از دست او بشد و راز خود بر دمنه ( شغال با هوشی که مشاور شیر بود) بگشاد و گفت: به سبب این آوازمدتی است که خواب و خوراک نداریم!. نمی‌دانم که از کدام جانب می‌آید، اما گمان می‌برم که قوت و ترکیب صاحب آن فراخور آواز باشد. اگر چنین است ما را این جا مقام صواب نباشد.( شیر گمان می کرد موجودی که صاحب صدایی به این بلندی است بی شک هیکل بسیار بزرگی دارد و قوی تر از اوست و به همین جهت به فکر افتاده بود که از ترس، قلمرو خود را واگذاشته و فرار کند)

دمنه گفت: نشاید که مَلِک بدین موجب مکان خویش خالی گذارد و از وطن مألوف خود هجرت کند، چه گفته‌اند که آفت عقل تصلف (بیهوده گویی) است، و آفت مروت چربک (ریشخند) و آفت دل ضعیف آواز قوی. و در بعضی امثال دلیل است که به هر آواز بلند و جثه قوی التفات نشاید نمود.

اهمیت این حکایت در این است که با این مشاوره‌ی دمنه شیر آرام شد و در ادامه دمنه توانست گاو را به خدمت شیر درآورد و سرنوشت شیر و قلمرو او- که می رفت  به دلیل صدای یک گاو دچار یک فرار و دگرگونی شود- را تغییر دهد.

آیا خمینی یک شَنزَبه بود که از خوشی و چرای بسیار به "ما..ما..." گفتن افتاده بود و شاه از هراس مملکت را به او سپرد؟!

اگر دمنه ای بود که به او می گفت و یا اگر شاه این حکایت را خوانده بود شاید می‌دانست که ازهر صدای بلندی نباید هراسید! شاید گاوی در مزغزاری می چرد!