پس از حضور حسن آقا روحانی در
نیویورک و خوش وبِش تلفنی با حسین آقا اوباما، شاهد حضور برادران کفن پوش در
فرودگاه تهران برای استقبال آقای روحانی بودیم.
از طرفی آقای روحانی و جواد
خان ظریف مدام تاکید داشتند که از سوی خامنه ای اختیار تام داشته و هر قدم که
برداشته اند و یاهر کلامی که گفته اند با کسب اجازه و مصلحت از خامنه ای بوده و
هماهنگ با سیاست های کلان رژیم بوده است.
پس این کفن پوشان چه می گویند
و آبشخورشان کجاست؟!
اگر این برادران کفن پوش تحت
فرمان امام و رهبرشان خامنه ای باشند – که هستند- پس این فریادهای مرگ بر آمریکا و
پرتاب لنگه کفش و گوجه و تخم مرغ در هنگام ورود روحانی به ایران دیگر چه صیغه ای
ست ؟!
تنها تحلیلی که در این شرایط و
با توجه به ساختار قدرت در جمهوری اسلامی ، می توان کرد این ست که رژیم جمهوری
اسلامی قصد دارد از همان شیوه و سیاستِ « هویج-چماق» غرب بر علیه خود آنها استفاده
کند. بدین شکل که روحانی و ظریف را لبخند بر لب برای مذاکره با غرب می فرستد و به
آنها اجازه می دهد حتا با نمایندگان شیطان بزرگ مذاکره و دیدار کنند ولی از سوی
دیگر کفن پوشان حرفه ای و ولایی را به صحنه کشانده تا به غرب نشان دهد که در صورت
قبول نکردن راه حل مذاکره (لبخند) می بایست منتظر دشمنی امت حزب الله و کفن پوشان
باشند(چماق)!
به هر روی وقایع این چند روز
نشان داد که آخوندها سیاست مدارتر از آنند که نشان می دهند. شاید این اصطلاح «
لبخند-کفن» به زودی به عنوان ورژن اسلامی سیاست هویج-چماق، در رشته های علوم سیاسی تدریس شود، اصطلاحی که ابلیس ساخت و جمهوری
اسلامی اجرا نمود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر