مملکت مال خسرو نیست!

ضرب المثل های هر ملتی ریشه در تفکرات و باورهای فرهنگی آن ملت دارد. به بیانی دیگردر ضرب المثل ها و امثال هر قومی می توان چکیده ای از آن چه یک ملت به آن اعتقاد دارد را مشاهده نمود.

 "صلاح مملکت خویش خسروان دانند" این ضرب المثل  مصرعی سروده شده توسط حافظ است که در طول زمان به صورت ضرب المثلی در میان مردم جا افتاده است و در مواردی مشخص به کار برده می شود.

چرایی سروده شدن آن هدف این بحث نیست و تاکید این متن تنها به دلیل رواج این مثل و آثار فرهنگی آن است. در کنار موارد خرد کاربرد این مثل که برای موارد شخصی، میتوان استفاده آن را در سطح کلان مانند اداره یک مجموعه کوچک و حتا در سطح ملی و حکومتی نیز دید.

بی گمان شاهد بوده ایم که وقتی از کارمندی که انتقادی و یاپیشنهادی در محیط کار دارد خواسته می شود که پیشنهاد خود را به مسوولان انتقال دهد، شانه ها را بالا انداخته و میگوید: ای آقا به ما چه! صلاح مملکت خویش خسروان دانند. و یا دیده ایم که در بحث های سیاسی و کلان تر وقتی به بحث مشارکت ملی می رسیم مخاطب تمامی دلزده گی و نومیدی تاثیر مشارکت‌اش را با استفاده از همین مطلب بیان می دارد که: کی به حرف من و تو گوش میکنه! لابد خودشون می دونند دارند چکار می کنند. از قدیم گفته‌اند، صلاح مملکت خویش خسروان دانند."

گویی خسرو یا حکمران، یک کشور را خریده و یا ملکی به او به ارث رسیده و بعد عده ای را به عنوان مردم و اهالی آن کشور برای سکونت در آن دعوت کرده و یا آن مردم به عنوان مستاجر یا مهاجر در آنجا سکونت گزیده اند.

به هر حال مهمان، مستاجر و یامهاجر اگر مشکلی در اداره ی آن کشور دید و اگر خواهان انعکاس آن بود اینکار را می بایست با محافظه کاری و تردید انجام دهد و در آخرِ سخنِ خود، این حق را  بدهد که تصمیم نهایی را  تنها صاحب خانه باید بگیرد، و گرنه ممکن است با دلخوری و یا عصبانیت او مواجه شده و عواقب بدی داشته باشد.

این فرهنگ ما ایرانیان است!

ما داشته های خود، که همان حق تعیین سرنوشت و اداره ی کشوراست را بی کم و کاست و تمام و کمال در اختیار سردم‌داران حکومت می گذاریم (فارغ از شکل آن حکومت و عنوان آن حاکم)  و از او بتی توانمند می سازیم و سپس برای به دست آوردن همان حقوق اولیه و محدود کردن اختیارات همان بت خود ساخته  مجبور می شویم سال‌ها رنج ، فلاکت، زندان و شکنجه را تحمل کنیم.

از قدیم گفته اند: عنان مركب خویش به دست غیر مسپار، كه باز ستاندنش كمتر از گدایی نیست. 

این مملکت متعلق به هیچ خسرو، شاه، ولی، و حزب و دسته ای نیست حتا متعلق به نسل فعلی هم نیست بل‌که به همه ی ایرانیان از گذشته تا حال و نسل های آینده تعلق دارد و ما -به عنوان یک بخش کوچک از این مجموعه ی بزرگ- حق نداریم سرنوشت آن را به کسی واگذار کنیم.

از طرف دیگر انتقالِ حق تصمیم گیری و تعیین سرنوشت به حاکمان و دولت مردان، به هیچ‌وجه مسوولیت ما را در قبال آن سلب نخواهد کرد. تک تک ما مسوول بد و خوب حوادثی هستیم که به سر این مرز و بوم خواهد آمد.

بر ماست که پرسشگر باشیم و مانند صاحب و مالک اصلی خاک از مستاجران خود که برای اداره کشور برگزینم حساب خواهی کنیم. باید این انقلاب فرهنگی را از خود آغاز کنیم. باید ضرب المثل های مان را به نحوی دگرگون سازیم که باعث رشد فرهنگ استبدادی و اضمحلال ارزشهای انسانی مانند آزاده خواهی نگردند.

باید بگوییم که: " صلاح مملکت خویش مردمان دانند"