-در فضای سیاسی ایران، اصلاح طلبان-به گمان خویش- همیشه در اکثریت‌اند.
-طبق آمار حکومتی بیش از بیست میلیون نفر به هواداری از ایشان در انتخابات شرکت می کنند.
-در فضای مجازی یکه تاز میدان اند.
-فضای رسانه‌ایِ خارج از کشور به طور عمده در اختیار اینان است.
-نقش گردانِ اصلیِ صحنه‌های سیاسی ایران‌اند.
حال پرسش بزرگ:
با داشتن و بهره گیری از این همه امکاناتِ مبارزه و چانه زنیِ سیاسی، چرا رهبرانِ این قومِ اصلاح طلب برای آزادی موسوی فراخوانی عمومی نمی دهند تا حکومت را مجبور به پذیرش این خواسته‌ی برحق خود سازند؟!
آیا چهار سال صبر و مماشات کافی نیست؟ با توجه به شرایط جسمانی و سن و سال آقای موسوی آیا تضمینی به توانایی ایشان برای ادامه‌ی این وضعیت هست؟!
شاید درخواست آزادی آقای موسوی توقع زیادی‌ست و به فرموده‌ی آقای خاتمی می‌بایست سطح توقعات را پایین آورد.
و یا شاید ادامه‌ی حبس آقای موسوی به مصلحت رهبران اصلاح طلب است تا در نبود وی زاویه‌ی خود را با خط رهبر کم کنند و نواصلاح طلبانی چون آقای روحانی را پلی سازند برای سوار شدن دیگر بار به کشتی ولایت.
و یا شاید از توخالی بودن طبل تبلیغاتی خود به خوبی مطلع‌اند و چشم امیدی به حمایت مردم نداشته و می دانند که کسی به صدای این طبل و به هواخواهی شان به خیابان نخواهد آمد.
آقایان تزویر و ریا کافی‌ست. سلامت و جان موسوی در خطر است تا دیر نشده به خیابان بروید و آزادی‌اش را فریاد بزنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر